जुंपली' येथे लढा‌ई; मरणाची काही खैर नाही!

हे कुण्या चित्रपटातील दृश‍य नाही. "मदर इंडिया'तील तर नाहीच नाही. बुलडाणा जिल्ह्यात चिखली तालुक‍यात ही लढा‌ई सुरू आहे. ....
.... ही कहाणी आहे, बैल नाही म्हणून पोटच्या गोळ्यांना नांगराला जुंपणाऱ्या दुर्दैवी बापाची अन‌ हे दृश‍य नजरेस पडल्यावर ढसाढसा रडणाऱ्या एका "बाप" माणसाची! या वास्तवाला सामोरा जाणारा शेतकरी नायक आहे भीमराव गोविंद मुळे !.. महानायक मात्र वेगळाच !

..हंगाम आला. बैलजोडी नाही. जवळ पुंजीही नाही. काय करायचे? भीमराव मुळेंना ही चिंता सतावत होती. गात्रे थकलेली. उधार-उसणवारीची सोय नाही. मुलीचे लग्न याच वर्षी झाले. ६१ हजारांच्या हुंड्यासह खर्चाची रक्‍कम एक लाखावर गेली. १५ हजार कमी पडले म्हणून काळजावर दगड ठेवत बैलजोडीही बाजारात न्यावी लागली. बैल विकले. मुलगी सासरी गेली.


भीमरावांना वाटले जबाबदारीतून सुटलो; पण हंगाम आला, तो समस्यांचा डोंगर घे‌ऊनच. पीककर्जाचे प्रकरण बॅंकेत धूळखात पडलेले. गेल्या वर्षी विकलेल्या बियाण्यांची रक्कम अजून मिळालेली नाही. भरीस भर म्हणजे, निवृत्तिवेतनावर आधीच कर्ज काढलेले. १,४०० रुपये हप्ता दरमहिन्याला कापणे सुरू होते. गावात "पत'नसल्याने सावकारही दारात उभे राहू दे‌ईना. शेती केली नाही, तर हप्ता भरायचा कोठून?...साऱ्याच समस्या. मात्र, आयुष्यभर खपलेला गडी खचणार कसा? समाजव्यवस्था आणि लोकनिंदा बाजूला सारत मुलांनी खंबीर साथ दिली. शेतात चर काढण्यासाठी भीमरावांनी स्वतः नांगर हाती घेतला. ह्रदयाला चरे पडत असतानाही दोन्ही मुलांना नांगराला "जुंपले".


यातील निवृत्तिवेतनाचा संदर्भ स्पष्ट केला, तर व्यवस्थेतील विदारकता अधिक प्रकर्षाने पुढे येते. भीमराव निवृत्त सैनिक आहेत. १९७१-७२ मध्ये ते आग्रा येथे होते. देशासाठी लढणाऱ्या एका वृद्ध सैनिकाला शत्रूने नव्हे, तर परिस्थितीनेच दग ा दिला. गारद मात्र केले नाही. "बॉण्ड' संपला, आयुष्यासोबत रोजची लढा‌ई सुरू झाली... रांगड्या नायकाला मुलांची समर्थ साथ लाभली म्हणून ठीक; अन्यथा शेतीसोबत त्यांचे आयुष्यही करपून गेले असते...

...अन महानायक आला!



तालुक‍यातील गोद्री या गावातून कलमा आणायला ते निघाले. रस्त्यातच भीमरावांच्या शेतातील दृश‍य त्यांच्या नजरेला पडले. त्यांनी लगेच गाडी थांबविली. थोडावेळ दूरूनच निरीक्षण केले. डॉक‍टर आणि त्यांची दोन मुले आलिशान कारमध्ये होती, तर भीमराव आणि त्यांची दोन मुले शेतात. रणरणत्या उन्हात. विंचूदंशावर संशोधन करणाऱ्या डॉक‍टर बावस्करांना शेतातील दृश‍याने तर अंतर्बाह्य दंश केला. त्यांचे काळीज गहिवरले. व्यवस्थेवर आघात करणारे हे दृश‍य त्यांनी आपल्या मोबा‌ईल कॅमेऱ्यात टिपले आणि दोन्ही मुलांसह थेट शेत गाठले. चोवीसशे रुपयांच्या निवृत्तिवेतनातून पाचसातशे रुपये हाती पडणारे भीमराव संसाराचा गाडा कसा ओढत असतील? काय करायला हवे? डॉक‍टरांना काळजीने वेढले. घा‌ई असल्याने ते घरी परतले. भीमरावांच्या परिस्थितीने त्यांची झोप उडाली. ते ढसाढसा रडत होते. सकाळी उठून त्यांनी सारी तळमळ आपले मित्र आणि बुलडाणा जिल्हा परिषदेचे माजी जिल्हा‌अध्यक्ष हर्षवर्धन सपकाळ यांना दूरध्वनीव रून कळविली. लागलीच तयारी केली आणि ते दोघेही निघाले पुन्हा भीमरावांच्या शेतात. बैलजोडी घेण्यासाठी डॉक‍टर बावस्करांनी १० हजारांचा चेक भीमरावांच्या हाती दिला, तेव्हा त्यांची तगमग दूर झाली. एक दडपण दूर झाले होते.


नात्यापात्यातील नसतानाही एका बळीराजाची वेदना डॉक्‍टरांनी वेचली. या गोष्टीची कुठेही वाच्यता हो‌ऊ नये, याची काळजीही त्यांनी घेतली. त्यांचे मित्र हर्षवर्धन सपकाळ हे तर राजकीय क्षेत्रातील. डॉ. बावस्करांसोबतचे चेक देतानाचे छायाचित्र ते कुठेही प्रकाशित करू शकले असते. मात्र वेदनेवरील माणुसकीची फुंकर त्यांनी हृदयाच्या कप्प्यात जपून ठेवली. जुंपलेल्या जोडीचा "भाव' करण्यापेक्षा त्याचे मोल त्यांनी जाणले. घटनेला पा‌ऊण महिना झाल्यावर ही कहाणी प्रकाशित होतेय, ती या दोघांच्या नाराजीतूनच. समाजातील "आयडॉल' लपवून कशाला ठेवायचे? एवढाच काय तो यामागचा विचार.


भारत महासत्ता होणार, असा डीडींम पिटणारे आणि त्या नादात आत्ममग्न असलेले स्वयंघोषित पुढारी या घटनेपासून काही बोध घेणार की नाही? डॉ. हिंमतराव बावस्कर यांच्याबद्दल अधिक सांगायचे तर, "बॅरिस्टरचं कार्टं' हे त्यांचे चरित्र यापूर्वीच प्रसिद्ध झाले आहे. मुंब‌ईच्या मॅजेस्टिक प्रकाशनाने ते प्रसिद्ध केलेय. त्याला पुरस्कारही मिळालेत. डॉक्‍टरांनी केलेला माणुसकीचा पुरस्कार आपल्या साऱ्यांसाठीच महत्त्वाचा. वय झाल्यावरही उमेद न सोडणारे भीमराव या कहाणीचे नायक आहेत, तर दान दिल्यावरही गाजावाजा न करता निमूट निघून जाणारे डॉ. बावस्कर महानायक. आणि हो, भीमराव गोविंद मुळे. वय ६०. राहणार गोद्री. यांनी डॉ. बावस्करांची पा‌ई पा‌ई फेडण्याची हमी स्वतःहून दिली आहे. भीमराव म्हणतात, ""माझी उमर अजून बाकी आहे आणि माझ्या पोरांची जिद्ददेखील !''
*******

पोटच्या मुलांना नांगराला जुंपावे लागणाऱ्या भीमराव मुळे यांची कहाणी वाचून तुमच्या मनात काय प्रतिक्रिया उमटल्या त्यांची येथे नोंद करा.


श्री. भिमराव मुळे ह्यांना मदत करण्यासाठी बरेचजण पुढे येत आहेत. मी त्यांच्या पत्ता व इतर सविस्तर माहिती मिळवण्याच्या प्रयत्नात आहे. मिळाल्या मिळाल्या मी ती प्रसिद्ध करेनच. तो पर्यंत माझा संपर्क साठीचा पत्ता.
दिलीप कुलकर्णी
पि.ओ. बॉक्स ५२८९१,
दुबई.
संयुक्त अरब संस्थान.
ई-मेल: dilipkulkarniin@rediffmail.com
mobAIl:00971 50 3834547.

झुम बराबर झुम शराबी...भिजलेले पी.जे.

झुम बराबर झुम शराबी...भिजलेले पी.जे.

आम्ही मुंबईकर....

WE ARE "MUMBAIKERS"


Dear Terrorist,

Even if you are not reading this we don't care.

Time and again you tried to disturb us and disrupt our life - killing innocent civilians by planting
bombs in trains, buses and cars.

You have tried hard to bring death and destruction, cause panic and fear and create communal disharmony but every time you were disgustingly unsuccessful.

Do you know how we pass our life in Mumbai?

How much it takes for us to earn that single rupee?

If you wanted to give us a shock then we are sorry to say that you failed
miserably in your ulterior motives.

Better look elsewhere, not here.


We are not Hindus and Muslims or Gujarat is and Marathis or Punjabis and
Bengaliies.

Nor do we distinguish ourselves as owners or workers, govt. employees or private employees. WE ARE MUMBAIKERS (Bombay-ites, if you like). We will not allow you to disrupt our life like this.

On the last few occasions when you struck (including the 7 deadly blasts in a single
day killing over 250 people and injuring 500+ in 1993), we went to work next
day in full strength.

This time we cleared everything within a few hours and were back to normal - the vendors placing their next order, businessmen finalizing the next deals and the office workers rushing to catch the next train. (Yes the same train you targeted)

Fathom this: Within 3 hours of the blasts, long queues of blood donating
volunteers were seen outside various hospital, where most of the injured
were admitted.

By 12 midnight, the hospital had to issue a notification that blood banks were full and they didn't require any more blood.

The next day, attendance at schools and office was close to 100%, trains & buses
were packed to the brim, the crowds were back.

The city has simply dusted itself off and moved one - perhaps with
greater vigour.

We are Mumbaikers and we live like brothers in times like this.

So, do not dare to threaten us with your crackers.

The spirit of Mumbai is very strong and can not be harmed.

Please forward this to others.
U never know, by chance it may come to hands of a terrorist in Afghanistan, Pakistan or Iraq and he can then read this message which is specially meant for him!!!

With Love,

From the people of Mumbai (Bombay)

मुंबईकरा तुला आणी तुझ्यातल्या माणसाला सलाम

कुठे छिन्नविच्छिन्न झालेले देह... तर कुठे रक्‍ताचा सडा. ट्रॅकवर विव्हळत असणारे जखमी प्रवासी. या प्रत्येकाच्या मदतीला कोणताही मागचा-पुढचा विचार न करता स्थानकाच्या परिसरात राहणाऱ्या सामान्य मुंब‌ईकरांनी धाव घेतली. तुफान पा‌ऊस, खंडित करण्यात आलेला विद्युतपुरवठा या कशाकशाचीही पर्वा न करता येथील तरुणांनी ट्रॅकवर विखुरलेले देह गोळा केले. ....

.... सायंकाळी सव्वासहाच्या सुमारास जेव्हा स्फोट झाल्याचा आवाज जवळच्या वसाहतीतील रहिवाशांना ऐकू आला तेव्हा माहीम स्थानकाच्या शेजारच्या दिवाण अपार्टमेंट, कुबल अपार्टमेंट, सुरेखा मॅन्शन, राठोड मॅन्शन या प्रत्येक वसाहतीतील तरुणांचे गट रेल्वेस्थानकाकडे धावले. याच गटात सुनीलकुमार दास होता. त्याने त्याचा मित्र मनीषकुमार राठोडच्या मदतीने सात मृतदेह बाहेर काढले. या प्रसंगाला अत्यंत धैर्याने तोंड देणाऱ्या सुनीलकुमारचा काही वेळाने अक्षरशः बांध फुटला. ट्रॅकवर पडलेला मृतदेह आहे, असे समजून त्याने हाताने उचललेल्या पंचविशीतील तरुणाचा श‍वास सुरू होता. त्याने त्याला घे‌ऊन सायन हॉस्पिटलमध्ये जाणाऱ्या ऍम्ब्युलन्सकडे धाव घेतली. पण त्याच क्षणी त्या तरुणाने प्राण सोडला. या भीषण प्रसंगामध्ये धावून आलेल्या सुनीलकुमार दासला आपल्याला एकही जीव वाचवता आला नाही हे सांगताना रडू आवरता आले नाही. स्फोटाचा आवाज ऐकू आला तेव्हा तरुणांच्या या गटाने स्थानकावरील पोलिस ठाण्याकडे धाव घेतली. मात्र तेथे एकही पोलिस नव्हता. त्यामुळे आता आपणच पुढे हो‌ऊन मदत केली पाहिजे, असे ठरवून ते सर्व जण मदतीसाठी पुढे सरसावले. येथे गटागटाने उभे असणारे तरुण एकमेकांना धीर देत होते. पत्रकारांना माहिती देत होते. तसेच येथील परिस्थिती नियंत्रणात राहावी यासाठी पोलिसांनाही सहकार्य करीत होते. जीवाच्या भीतीने पायीच घर गाठणाऱ्या नागरिकांसाठी माहीम, माटुंगा आणि दादर या मार्गादरम्यान पावसातही ही मंडळी एकमेकांना मदत करीत होती. "कुछ नहीं होगा, डरो मत' यांसारख्या शब्दांनी आधार दे‌ऊ पाहत होती.


गर्भवती स्त्रिया, अपंग यांना इच्छितस्थळी पोहोचवण्यासाठी ट्रक-टेम्पोसारखी वाहने गाठून देण्यासाठी हे गट मदत करीत होते. मृतदेहांना घे‌ऊन जाणाऱ्या ऍम्ब्युलन्स, पोलिसांच्या व्हॅन्स आणि भेदरलेल्या मुंब‌ईकरांच्या गर्दीने हा सारा परिसर गोंधळून गेला होता. प्रचंड आवाज, अस्वस्थता आणि घबराट अशा परिस्थितीतही एकमेकांना आधार देणाऱ्या येथील रहिवाशांकडून यापुढे कुणीही आपल्याला मदत करणार नाही, आपणच आपल्याला

`रुपा' की अंडरवियर...

परत परत तिच ती जाहिरात...
`रुपा' की अंडरवियर पहनो....
सिर्फ़ `रुपा' की अंडरवियर पहनो...
.
.
.
.
.
.
.
सभी अगर रुपा की ही अंडरवियर पहनेंगे तो......
.
.
.
.
.
.
.
वो बेचारी....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
क्या करेगी?...
क्या पहनेगी????

दुबई मेट्रो रेल.

सोबत काही फोटो देत आहे. हे आहेत दुबई मेट्रो प्रोजेक्ट चे. ठरलेल्या वेळेस त्याचे काम सुरु झाले. रोज ९००० कामगार व अभियंते त्यावर काम करत आहेत.
रेड लाईन डिसेंबर २००८ ला चालु होईल.

दुबई मेट्रो रेल.

सोबत काही फोटो देत आहे. हे आहेत दुबई मेट्रो प्रोजेक्ट चे. ठरलेल्या वेळेस त्याचे काम सुरु झाले. रोज ९००० कामगार व अभियंते त्यावर काम करत आहेत.
रेड लाईन डिसेंबर २००८ ला चालु होईल.

दुबई मेट्रो रेल.

सोबत काही फोटो देत आहे. हे आहेत दुबई मेट्रो प्रोजेक्ट चे. ठरलेल्या वेळेस त्याचे काम सुरु झाले. रोज ९००० कामगार व अभियंते त्यावर काम करत आहेत.
रेड लाईन डिसेंबर २००८ ला चालु होईल.

दुबई मेट्रो रेल.

सोबत काही फोटो देत आहे. हे आहेत दुबई मेट्रो प्रोजेक्ट चे. ठरलेल्या वेळेस त्याचे काम सुरु झाले. रोज ९००० कामगार व अभियंते त्यावर काम करत आहेत.
रेड लाईन डिसेंबर २००८ ला चालु होईल.